کد مطلب:162409 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:134
شیخ بهایی
محمد بن حسین معروب به بهاءالدین عاملی، یكی از چهره های برجسته ی تاریخ اسلام است. وی از اكثر علوم روزگار خویش بهره ی كامل داشت. این دانشمند فرهیخته به سال 953 ه.ق. در بعلبك چشم به جهان گشود و سپس به همراه پدر به ایران آمد و سالها چون خورشید در حوزه ی پر بار علمی اصفهان درخشید.
شیخ بهایی در 12 شوال 1031 ه.ق.در اصفهان بدرود حیات گفت. جنازه ی او را به مشهد رضوی نقل و در جوار حرم مطهر حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام دفن كردند. او بعلاوه ی كتب مختلف علمی، در شعر فارسی و عربی آثار ارزشمندی بر جای نهاده است.
1. مصابك یا مولای اورث حرقة
و امطر من أجفناننا هاطل المزن
2. فلو لم یكن رب السماء منزها
عن الحزن قلنا انه لك فی الحزن [1] .
1. آقای من، مصائب تو آتشی در دلم بر جای نهاد و از دیدگانم باران بسیار فروریخت.
2. اگر خداوندآسمان ها(و زمین) از اندوه منزه نمی بود، می گفتیم كه او نیز برای تو اندوهناك شد. [2] .
شیخ بهایی در 12 شوال 1031 ه.ق.در اصفهان بدرود حیات گفت. جنازه ی او را به مشهد رضوی نقل و در جوار حرم مطهر حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام دفن كردند. او بعلاوه ی كتب مختلف علمی، در شعر فارسی و عربی آثار ارزشمندی بر جای نهاده است.
1. مصابك یا مولای اورث حرقة
و امطر من أجفناننا هاطل المزن
2. فلو لم یكن رب السماء منزها
عن الحزن قلنا انه لك فی الحزن [1] .
1. آقای من، مصائب تو آتشی در دلم بر جای نهاد و از دیدگانم باران بسیار فروریخت.
2. اگر خداوندآسمان ها(و زمین) از اندوه منزه نمی بود، می گفتیم كه او نیز برای تو اندوهناك شد. [2] .
[1] ادب الطف، ج 5، ص 94.
[2]
هست از ملال گر چه بري، ذات ذولاجلال
او در دل دل است و هيچ دلي نيست بي ملال.